Interlude
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι τα τηλεφωνήματα μέσα στη νύχτα.Όσες φορές ακούγεται το αιφνίδιο κουδούνισμα του τηλεφώνου τις μικρές ώρες,ξέρω πως δεν είναι για καλό.Πως αμέσως μετά θα φύγω βιαστικά για το νοσοκομείο ή για ταξίδι έχοντας μαύρα ρούχα στις αποσκευές.Σπάνια είναι κάποιος φίλος που σχημάτισε το νούμερο κουρασμένος από τη συνήθεια της μοναχικής μέθης,χαρίζοντας κάποιες εξαιρέσεις στον κανόνα.
Το προχθεσινό όμως τηλεφώνημα ήταν διαφορετικό.
Μια φωνή βαθιά και γνώριμη.Ενώ ο ύπνος είχε πια διακοπεί,ένιωσα να γλιστράω σε ένα όνειρο.Σαν μια ταινία προβάλονταν ξεχασμένες εικόνες,έχοντας ως soundtrack τη ζεστή φωνή.
Ξαφνικά δεν ήταν χαράματα,δεν ξημέρωνε καινούρια μέρα αλλά κάποια χρόνια πριν.Δεν ήταν τα βλέφαρα που βάραιναν τώρα μα το ακουστικό.Ανάμεσα σε αγχωμένα "χαθήκαμε",βασανιστικές παύσεις να προδίδουν την αμηχανία.Απαντούσα σαν υπνωτισμένος χωρίς να καταλαβαίνω το νόημα των όσων έλεγα.
Ένιωθα πως η φωνή δεν απευθυνόταν πια σε μένα αλλά σε κάποιον άλλον που είχα αφήσει πίσω.
Κατέβασα ήρεμα το ακουστικό.
Τελικά είχα κάνει λάθος.Και αυτό το τηλεφώνημα προμήνυε το τελεσίδικο.Μόνο που αυτή τη φορά,ό,τι είχε πεθάνει,δεν βρισκόταν κάπου στην άλλη άκρη της γραμμής αλλά μέσα μου.
posted by still ill @ 6:43 AM
8 Comments
